Upadek muru berlińskiego 9 listopada 1989 r. 25 ROCZNICA

 25 ROCZNICA UPADKU MURU BERLIŃSKIEGO

To dziwne, ale zarazem, dla naszego klimatu (mam na myśli Polskę) charakterystyczne - o tym wydarzeniu wspomina się u nas niewiele. Portale opinii fascynują się złamaną szczęką Adamka, trochę "aferą Hoffmana", o upadku muru gdzieś w drugim rzucie.
Często przeciwstawiamy temu wydarzeniu nasze zwycięstwo Solidarności, na ogół powodowani zazdrością i poczuciem niedowartościowania; wydaje nam się, ze znaczenie obalenia muru jest wyolbrzymiane przez świat i odbiera nam zasługi obalenia komunizmu w Europie... Chyba to nie jest takie proste, nasze zasługi swą niepodważalne, ale to nie my SAMI obaliliśmy ów zbrodniczy ustrój. To kulminacja procesów, mniej lub bardziej dramatycznych, obejmujących całą Europę, a ostatnim momencie także Rosję sowiecką.
Tak wiec przy całej uzasadnionej dumie, wykażmy także trochę skromności i zrozumienia historycznego. "Wszystko jest procesem"!

Do muru berlińskiego, a dalej idąc - do Berlina Zachodniego - mas stosunek osobisty. W latach osiemdziesiątych jeździłem tam wielokrotnie podreperować marną kondycję materialną. Wprawdzie z pracą w Polsce w tym czasie nie było najgorzej, ale w moim zawodzie (fizyka) oferty były marne, a zarobki raczej wegetacyjne.

Berlin był i jest miastem fascynującym, choć nie wolnym od kontrowersji. Podział miasta i wydzielenie Berlina Zachodniego, dziwnego tworu o statucie państwa, ale pod (życzliwą) okupacją aliantów (USA, Wielka Brytania i Francja), zaopatrywanego prawie we wszystko z terenu RFN, i wreszcie otoczonego murem. W rzeczywistości mur stał tylko w części zurbanizowanej. Od strony zachodniej, gdzie granica przebiegała przez pola i wsie, ustawiono podwójny płot z siatki z "pasami śmierci". To uczyniło Berlin Zachodni jeszcze bardziej, w paradoksalny sposób fascynującym...

Dla przypomnienia trochę zdjęć z tamtego okresu.